Marathi Kavita : खंत...

वाटे मला त्या सागरलाटांनचा हेवा
फिरून तेच आयुष्य त्या जगतात तेव्हा


पासून किनार्‍याच्या दूर जाताना
परतण्याकडेच त्यांचा जास्त ओढा
वीरून जातना मिठीत किनार्‍याच्या
दौडता उत्साहं नसे थोडा


असेल कदाचीत चांदण्यानेही
हे त्यांच्याकडूनच शिकलेले
अबोला आज जरी आकाशाशी
उदयाचे आकाश मात्र चांदण्याने मंतरलेले


ऋतूंनाही जमते ही कला सोयरी
शिशीरातल्या पालझडीला वसंताची पालवी
आणि ग्रीष्मातल्या वैशाख वणव्या नंतर
धरतीवर उतरती गार श्रावणसरी


मात्र मला होत नाही ते शक्य
क्षण आनंदाचे गवसतील पुन्हा हा एक प्रश्न
मनात काय त्याच्या तो का पाही अंत
वाट पाहण्याशिवाय नाही काही करू शकत हि एकच खंत


हि एकच खंत...
हि एकच खंत...