माझे मन : एक कविता

असं भन्नाट धावते सार्‍या जगात फिरते
आता इथे आता तिथे भटकते माझे मन
बालपणात रमते मातीत खेळते
हुन्दाडते रनोवनी पदर आईचा धरते
गुरुजींची खाते छडी मारे कोलान्ट उडी
कधी असे छतावरि कढे जमीन पोपदी
असं भन्नाट धावते सार्‍या जगात फिरते
आता इथे आता तिथे भटकाते माझे मन
आठवणीत रमते सोनपंखी तरूणपण ते
हुंदारते बागे मध्ये सुरपारणब्या खेळते
डोंगरात झार्या खाली बेभान डुंबते
मित्रमैत्रिणीच्या संगे फुलपाखरू फिरते
असं भन्नाट धावते सार्‍या जगात फिरते
आता इथे आता तिथे भटकाते माझे मन
सुंदर शा स्वप्ना मध्ये कधी गाते प्रेम गाणे
मोरपंखी रंगमध्ये लिहिते उखाणे
अचानक काढे नको नको ते ओराखाडे
भळभळते जखम नको ते दुखणे
असं भन्नाट धावते सार्‍या जगात फिरते
आता इथे आता तिथे भटकाते माझे मन
संसारातील गमतीत रमते गमते
एका एका स्वप्ना साठी शिकस्त करते
क्षणोक्षणि सुखाची उजळाणी होते
भरे आनदांचे उर जागे नव्याने उमेद
असं भन्नाट धावते सार्‍या जगात फिरते
आता इथे आता तिथे भटकाते माझे मन

कवी : प्रल्हाद दुधाल ९४२३०१२०२०